Qur’on muhabbati-yu, qo’shiq sevgisi

Otam ishdan keldilar, sodir bo’lgan ish yuzasidan shikoyat qildim. Otam: - borishga uni majburlamanglar, uni o’z holiga qo’yinglar dedilar. Otam uchun men erka suyukli qiz edim. Chunki men kenja farzand bo’lib, opam va mendan ancha yosh kichik ukamdan, boshqa opa-ukalarim yo’q edi. Otam meni namozlarimni o’z vaqtida ado etadi deb o’ylar edi. Ish tamoman o’zgacha ekanini bilmasdi. To’g’ri agar otam mendan namoz o’qidingmi deb so’rasa: -xa, deb yolg’on aytolmasdim. Opam meni yolg’onchilik dardidan halos etishga qodir edi, men otam uyda bo’lganlarida namozlarni o’qirdim, agar ishga ketsalar namozlarni tark qilardim. Otam esa ishda 3-4 kunlab qolib ketardilar. Kunlardan bir kuni otam menga muloyimlik bilan, hech bo’lmasa bir marta opamga hamroh bo’lib darsga borishimni iltimos qildilar. Bu hol meni taajubga soldi va bu birinchi va ohirgi shunday manzara edi, men rozi bo’ldim, chunki otamni juda yaxshi ko’raman va ularga rad qilolmayman, men qur’on ravzasiga yo’l oldim va bu yerda iymon nuri ila nurafshon bo’lgan, tavozzelik yuzlarni ko’rdim. Ko’z yoshlari qizargan, haromga qarashdan tiyilgan, ko’zlarni ko’rdim. Qalamimni to’ldirib turgan ichki kechinmalarimni, vasf etishdan ojizman. Saodat va qo’rquv hissi, nadomat va tovba hissi. Bu yerda men Allohga juda yaqinligimni his qildim. Ko’zimdan shoshqator bo’lib Allohning roziligini istamasdan, zoya qilgan, o’tkazgan vaqtlarimga bo’lgan afsus, nadomat yoshlari quyilardi. Televizor oldida o’tgan damlarim, behuda g’iybat-u, mish-mishlar bilan to’lib toshgan, bekorchi dugonalarim bilan kechgan suhbatlar, uzundan-uzoq o’tirishlar. Qanchalar bunga o’hshab rahmonning maloyikalari hozir bo’lgan ahliga iymon, rahmat va sakinat etilgan majlislardan qoldim-a?! Alloh Taolloh menga bir muddat qur’on soyasida yashashni nasib etdi. Uning ne’mati ostida men hayotimda hech qachon totmaganim lazzatni totdim. Qur’on soyasida yashash qalbga hotirjamlik, orom beradi. Qat’iy aniq qarorga kelib to’htadimki, Allohga qaytishdan o’zga bu olamga salohiyat, bashariyat uchun rohat, inson uchun hotirjamlik, oliylik, barokat, poklik yo’q ekan. Aniqki qur’on ostida yashash ne’mat. Umrni barakali qiladigan, poklaydigan, totib ko’rgan odamgina biladigan ne’mat. Ha Alloh meni hidoyat qildi, unga osiylik qilganimga qaramay-a, uning roziligidan, nafsimning roziligini ustun qo’yishimga qaramay-a. Subhanolloh men g’aflatda edim, qur’on meni bu g’aflatdan uyg’otdi. Albatta bu qur’on eng to’g’ri yo’lga hidoyat etur va ezgu ishlarni qiladigan mo’minlarga katta mukofot borligi haqida xushhabar berur. (isro su’rasi 9-oyat). Bugun o’zimga-o’zim savol beraman, agar hidoyat qilib qo’ymaganida, robbimga qay ahvolda yo’liqardim?! Haqiqat men o’zim oldimda, undan ham ko’ra Robbim oldida, ko’p hijolatda man. Shoir qanday ham to’g’ri aytgan-ki,
Ajabo ilohga qanday osiy bo’lur?

Imkon etur qandoq nodon-ki?

Har bir shayda alomat, oyat.

Dalolatdir uning yolg’izligiga.

Senga tovba qilaman ROBBIM. Mag’firat so’rayman, albatta sen tovbalarni, qabul etguvchi rahimli zotsan. Suyukli dugonam qur’on yodlash guruhlari sizga muntazirdir. Hech ham taraddudlanmay tezroq otlanib oling, Alloh sizni o’z hivzu-himoyasida asrasin.